Eind april was ik weer in de Rhône. Zoals altijd rond deze periode van het jaar een feestje voor de zintuigen. Overal jong lentegroen en de lucht zwanger van de bloesem. Voor de druivenplanten was dat nog net te vroeg en daarmee loopt de Rhônevallei iets achter op vorig jaar. Na een extreem droge periode vanaf juni 2017 heeft het grondwaterpeil zich door een ongebruikelijk nat januari en februari kunnen herstellen. Het droge weer dat hierop volgende gaf tot begin mei weinig aanleiding tot preventieve ziektebehandelingen. Men was vooral druk met ploegen en het geleiden van vlot opkomende groenscheuten.

Aanleiding van de reis was tweeledig: de resultaten van 2017 beoordelen en mijn allocatie ‘veilig stellen’, naast het bezoeken van een aantal nieuwe producenten. Benieuwd naar de resultaten van het moeizame 2017 stemde het wit mij gerust. Ondanks de warme, droge zomermaanden tonen deze wijnen zich gebalanceerd en bezitten ze voldoende zuren. Geen ‘klassiek bewaarjaar’, maar zeker aangenaam om jong te drinken. Voor de enkele rosé die ik heb geproefd geldt min of meer hetzelfde.

Het serieuzere, blauwe sap van 2017 liet zich minder gemakkelijk proeven. Soms was de malolactische gisting nog gaande of werd het sap gemaskeerd door stringent tannine. Omdat 2017 kleine druiven met marginaal sap heeft gebracht, is er ‘in het algemeen’ meer ontsteeld en minder pigéage (het tijdens de vergisting doordrukken van de bovendrijvende vaste deeltjes door het sap) toegepast. Dit om het spontaan verkregen, geconcentreerde sap te koesteren.  Waarmeer nieuw houtgebruik wordt beperkt, zal het rood 2017 verleidelijk gul zijn, gedomineerd door rijp (donkerder) fruit. Een kwaliteit ergens tussen 2015 en 2016 in. Geen oogstjaar om groot op in te stappen omdat ze qua de complexiteit en bewaarpotentie (ondanks een goede zuurgraad) niet kan tippen aan 2016. Met 30-40% minder volume moeten we met name in de Zuid Rhône is een lichte prijsstijging te verwachten.