Het klinkt wat tegenstrijdig, maar alle producenten die we afgelopen maand in de Rhône spraken, beaamden het. De oogst van 2022 is gered door vroegtijdige herfstregens.
Na juni was er letterlijk geen druppel regen meer gevallen, waardoor de planten in augustus vrijwel stilvielen en de rijpingsproces blokkeerden. De planten waren letterlijk aan het overleven, zich niet bekommerend om het fruit dat ze droegen. De komst van die felle regens was vroeg, en daarmee het oogsten onmogelijk te timen. De regen bracht namelijk niet alleen ‘water in de wijn’ (70-75% van de samenstelling van een druif), het zorgde er ook voor dat de (fenolen) rijping weer op gang kwam. 2022 heeft een geconcentreerd en kwalitatief goede oogst gebracht, en ook de volumes zijn redelijk.
We hebben vooral veel wit uit 2022 geproefd: overtuigend en aanzienlijk meer materie dan 2021, verleidelijk gul en met een opvallend goede (relatief gezien) zuurgraad. Het Ph-gehalte verschilt nauwelijks van oogstjaar 2021, aldus de wijnboeren!
Voor het rood was het in februari nog te vroeg om definitief te oordelen. De tannines tonen zich sappig (niet droog) hetgeen belovend is. Door de concentratie heeft het sap meer tijd nodig om te settelen en de meerderheid van de boeren die we spraken hebben minder dan gebruikelijk pigéages toegepast (een handeling bedoelt voor het winnen van extractie). Remontages waren des te belangrijker om de energie (zuurstof) in het vat te behouden en de fermentatie vlot te laten verlopen. De eerste impressie is heel goed, met soortgelijke concentratie doch betere zuurbalans dan 2019.
Men snakt nog altijd naar regen in de Rhône. Afgelopen winter is te weinig gevallen om te herstellen, laat staan reserves aan te vullen. De natuur ligt in letterlijk in spagaat: in het zuiden zagen we opvallend veel stervende dennenbomen. Opvallend waren ook de greppels langs de percelen die als waterbassin moeten gaan dienen. Er wordt zelfs gedacht over irrigatie vanuit de Rhônerivier. Een miljardenproject dat mijns inziens een weinig duurzame oplossing is. Dat er iets moet gebeuren is wel duidelijk, daar letterlijk alles en iedereen (naast de wijnbouw, de landbouw, industrie, drinkwater, en tenslotte de natuur zelf) afhankelijk is van water en het tekort hieraan niet alleen chronisch, inmiddels ook uiterst nijpend is. De natuur is zijn veerkracht aan het verliezen en de Rhônevallei MOET zich beraden over (harde) maatregelen.
Om met een positieve noot te eindigen: aan de toename van biologische gecertificeerde wijnproducenten is nog altijd geen einde gekomen. Op meer en meer naamborden prijkt het AB label. Ook in onze portefeuille zijn er weer ‘over stag gegaan’: ook Château Montfaucon en Domaine Saint Amant hebben hun beleid afgelopen jaar aangepast en zijn in conversie. Een goede ontwikkeling!